From the recording Celtic Fairy Lullaby
Lyrics
Seal da rabhas im’ mhaighdean shéimh,
‘S anois im’ bhaintreach chaite thréith,
Mo chéile ag treabhadh na dtonn go tréan
De bharr na gcnoc is i n-imigcéin.
‘Sé mo laoch, mo Ghile Mear,
‘Sé mo Chaesar, Ghile Mear,
Suan ná séan ní bhfuaireas féin
Ó chuaigh i gcéin mo Ghile Mear.
Ní labhrann cuach go suairc ar nóin
Is níl guth gadhair i gcoillte cnó,
Ná maidin shamhraidh i gcleanntaibh ceoigh
Ó d’imthigh uaim an buachaill beó.
Marcach uasal uaibhreach óg,
Gas gan gruaim is suairce snódh,
Glac is luaimneach, luath i ngleo
Ag teascadh an tslua ‘s ag tuargain treon.
Seinntear stair ar chlairsigh cheoil
‘s líontair táinte cárt ar bord
Le hinntinn ard gan chaim, gan cheó
Chun saoghal is sláinte d’ fhagháil dom leómhan.
Ghile mear ‘sa seal faoi chumha,
‘s Eire go léir faoi chlócaibh dubha;
Suan ná séan ní bhfuaireas féin
Ó luaidh i gcéin mo Ghile Mear.
(English description from Wikipedia)
“Mo Ghile Mear” (My Gallant Darling) is an old Irish song, written in the Irish language by Seán Clárach Mac Domhnaill in the 18th century. Composed in the convention of Aisling poetry, it is a lament by the Gaelic goddess Éire for Bonnie Prince Charlie, who was then in exile.
The song differs from more conventional Aisling poems. Whereas Aisling poetry normally has the poet asleep or otherwise minding his own business when he experiences a dream or vision of a fair maid, in this poem the poet personifies Éire/Ireland, the country itself, as a woman who once was a fair maiden but is now a widow. Her husband, the “Gallant Boy”, is not dead but far away.